Afgelopen zomervakantie heb ik zelf moeten reanimeren. Dit  keer niet bij een reanimatiepop maar voor het eerst bij een echt mens. Met man en dochter naast me i.p.v. mede-cursisten. Best heftig, maar gelukkig heeft de man het gered.

We waren op stap met 38 mensen voor een wandel- en kanotocht onder leiding van de campingbaas. Op een bergpaadje ging het mis. Ik kwam direct in actie omdat ik wist hoe te handelen. Er waren genoeg mensen aanwezig die wilden helpen, maar de meesten wisten niet hoe.

Het moment dat de man zijn laatste adem uitblies en kleur verloor na een soort epileptische aanval zal ik nooit vergeten. De blik die ik toen uitwisselde met de dame die tegenover me zat zei alles: dit gaat helemaal mis. We startten allebei direct met borstcompressies, maar ze liet het aan mij de reanimatie voort te zetten. Zij zorgde voor de (Franse) communicatie met 112.

Het moment dat de ademhaling weer op gang kwam zal ik evenmin vergeten. De verwondering en de kwetsbaarheid van dat moment en het geluk nadien.

Dit is mijn verhaal. Hiermee hoop ik ook jou te inspireren om te leren reanimeren. Je wilt toch iets kunnen doen als je ooit een dergelijke situatie meemaakt.

Hopelijk tot in november!

Aanmelden kan via de website: hier.

Groet,
Hester